«Δεν είμαι Ράμπο!»

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Ενας σμηναγός ε.α. ζητάει να παραπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο για Εγκλήματα Πολέμου της Χάγης επειδή το 2005-2006 βρισκόταν στο Αφγανιστάν, παίρνοντας μέρος σε έναν πόλεμο «πιο βρώμικο από αυτόν του Ιράκ και του Βιετνάμ», όπως είπε. Ο σμηναγός Αντώνης Φολίδας, ο οποίος τότε είχε θέση ευθύνης στις τηλεπικοινωνίες, μίλησε στον «Αθέατο κόσμο» (Alter, 14/12) του Κώστα Χαρδαβέλλα.
«Συμμετείχα σε ομαδική δολοφονία», λέει ο σμηναγός. «Δεν πατούσα εγώ το κουμπί, όμως ήταν σαν να το πατούσα». Οπως εξηγεί, οι Αφγανοί είναι νομαδικός λαός, μετακινούνται διαρκώς. «Οταν απογειώνεται ένα αεροσκάφος για αποστολή βομβαρδισμού και εντοπίζει ανθρώπους εν κινήσει, ο χειριστής, στα 15.000 πόδια, δεν ξέρει αν αυτό που κινείται είναι μανάδες ή παιδιά ή κατσίκια, ούτε καν σιλουέτες δεν βλέπει... Collateral damages! Τoυς έχουν ξεσχίσει τους ανθρώπους εκεί κάτω!».
Μεγάλα μάτια, ήρεμη φωνή, περιποιημένο μούσι, ευγενική φυσιογνωμία. Οταν πρωτοπήγε στο Αφγανιστάν, του έδωσαν οδηγίες πώς να αντιμετωπίζει στον δρόμο μια γυναίκα με μπούργκα που κρατά στην αγκαλιά της ένα μωρό κι έρχεται προς το μέρος του: τη σημαδεύεις με το όπλο και αν εκείνη ΔΕΝ κάνει μια αυθόρμητη κίνηση να προφυλάξει το μωρό, τότε την πυροβολείς στο κεφάλι.
«Μα εγώ δεν πήγα εκεί για να γίνω δολοφόνος. Δεν είμαι Ράμπο, 62 κιλά άνθρωπος είμαι!»
Με σπαραγμό ο κ. Φολίδας μίλησε και για τη χρήση ορφανών παιδιών στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Καμπούλ σαν ανθρώπινη ασπίδα ενάντια στο ενδεχόμενο επίθεσης από τους Ταλιμπάν.
Γιατί σήμερα, αναρωτιέται κανείς. Γιατί ένας παρασημοφορεμένος αξιωματικός, που έχει πάρει μέρος και σε άλλες αποστολές στο εξωτερικό, που τα μάτια του έχουν δει πολλά, φτάνει στο σημείο να θυμίζει ντοστογιεφσκικό ήρωα που ζητάει την εξιλέωση; Ποια είναι η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, που έκανε το «ψυχικό βάρος» ασήκωτο; Δεν γνωρίζω από ψυχογραφήματα, όμως κάποιο ρόλο ίσως έπαιξε, εκτός από το χθες, και το «τώρα», η έλλειψη ελπίδας και εμπιστοσύνης στις ηγεσίες, στους εθνικούς και υπερεθνικούς ταγούς.

«Ο τελευταίος ευαίσθητος Ελληνας». Ο βαρύγδουπος αυτός τίτλος, με τον οποίο παρουσίασε η εκπομπή τον σμηναγό, ναι μεν τον τιμά, αλλά ταυτόχρονα τον υποτιμά. Με το να αποδίδουμε την ασυνήθιστη πράξη του σε συναισθηματικά και μόνον ελατήρια, υποτιμάμε την κριτική του σκέψη, την οποία, όπως έδειξε η συνέντευξη, ο σμηναγός διαθέτει.
Πρόσφατα, το Wikileaks μάς υπενθύμισε ότι η παράνοια ζει και βασιλεύει στο Αφγανιστάν. Είναι όμως τελείως διαφορετικό πράγμα η αποκάλυψη (ή η «επιβεβαίωση») της παράνοιας μέσω των τηλεγραφημάτων και άλλο να βλέπουμε έναν άνθρωπο που πάσχει, που τον τυραννούν οι τύψεις και προχωρά σε μια δραματική χειρονομίας ζητώντας να πληρώσει για επιλογές που δεν ήταν καν δικές του, που παίρνει το ρίσκο και ακροβατεί ανάμεσα στην ηρωοποίησή του και τη γραφικότητα.