Η « αγία» του Στάλιν Προσωπικότης...Η πλέον πρόσφατη βιογραφία του
Στάλιν έχει γραφεί από τον Εντβαρντ Ρατζίνσκι, μεγάλο ρώσο βιογράφο, που
ξεσκόνισε κυριολεκτικά τα γνωστά και άγνωστα αρχεία του Κομμουνιστικού
Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), που τώρα αποκαλείται « σεμνά και
ταπεινά» Ρωσικό Κέντρο Διατήρησης και Μελέτης της Νεότερης Ιστορίας. Η
προσέγγιση της « προσωπικότητας» του Στάλιν θεωρείται η πιο έγκυρη και
ολοκληρωμένη.
Στις σελίδες του βιβλίου αυτό (εκδόσεις Νάρκισος) ο σκεπτόμενος αναγνώστης θα διαπιστώσει πόσο προσεκτικά ο Στάλιν ( κατά τον Χίτλερ, μισό κτήνος-μίσος γίγαντας, δηλαδή ένας κτηνώδης γίγαντας) φρόντιζε να καλύπτει με άκρα μυστικότητα τις λεπτομέρειες της ζωής του, εξαφανίζοντας παλιούς συντρόφους, παραποιώντας αρχεία και επιβάλλοντας μια προσωπολατρία γύρω από το άτομό του που ελάχιστες φορές είχε αμφισβητηθεί.
Μετά τον θάνατο του Λένιν (21 Ιανουαρίου 1924) καταφέρνει να παραγκωνίση τους εσωκομματικούς αντιπάλους του και να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Στη συνεχεία μεθοδικά και σταθερά εξόντωσε κάθε του « αντίπαλο» και όλους όσοι τον παρακινούσαν να μετριάσει τη στυγνή δικτατορία του. Κατά την διάρκεια των «εκκαθαρίσεών» του θέσπισε την ποινή του θανάτου ακόμη και για παιδιά κάτω των 12 ετών. Η κόρη του Σβετλάνα, που ζήτησε άσυλο στις ΗΠΑ, κατήγγειλε ότι μαζί με τους εκατομμύρια ανθρώπους που έστειλε στον θάνατο οδήγησε και τη μητέρα της στην αυτοκτονία.
Τώρα ο Στάλιν είναι πια ο απόλυτος άρχων. Ένας στυγνός ανελέητος Αφέντης. Ένας ακατανίκητος τρόμος , ένας φόβος δυνάστης, ένας διαρκής πανικός είναι η ζωή στηναχανη Σοβιετία. Όλοι είναι δυνατόν να φταίνε για όλα και για τίποτα. Ο Στάλιν ( ο ατσαλένιος το παρατσούκλι που του έδωσε η άλλη παναγιότης του πάνθεου των «Αγίων» της κομμουνιστικής «Εκκλησίας» ο Λένιν) Μόνο γνωρίζει ποιος φταίη , ποτέ και γιατί. Η λεγόμενη Νυχτερινή Ζωή είναι εντονότερη από εκείνην της Ημέρας.
« Μετά τα μεσάνυχτα» γράφει ο Ρατζίνσκι, « στους δρόμους της Μόσχας κυκλοφορούν μόνο τα μαύρα αυτοκίνητα της ΝιΚαΒεΝτέ, της μυστικής αστυνομίας. Όλα όσα συνέβαιναν στη Νυχτερινή Ζωή ανήκαν μόνο σ' αυτήν και θεωρούνταν απόρρητα. Αν η σύλληψη γινόταν σε κάποιο κοινοβιακό διαμέρισμα, οι γείτονες, παρά τον θόρυβο, δεν έβγαιναν για κανέναν λόγο από τα δωμάτιά τους, ενώ το πρωί, περιμένοντας στην ουρά για την τουαλέτα, απέφευγαν να κοιτάξουν στα μάτια τους οικείους του εξαφανισμένου στη διάρκεια της νύχτας. Εκείνοι επίσης απέφευγαν να δείξουν τα κλαμένα τους μάτια... Και το σπίτι περίμενε, κατά κανόνα λίγο. Σύντομα εξαφανιζόταν και η οικογένεια... Οι εισαγγελείς έκαναν υπερωρίες και τόσος ήταν ο φόρτος εργασίας που υπέγραφαν λευκά εντάλματα στα οποία οι ανακριτές μπορούσαν να γράψουν όποιο όνομα ήθελαν. Οι φυλακές ήταν υπερπλήρεις, τα κελιά δεν αρκούσαν, ο Αφέντης όμως το έλυσε και αυτό το πρόβλημα. Σε όλα τα μεγάλα παραρτήματα της ΝιΚαΒεΝτέ εφαρμόστηκαν οι «τρόικες» (τριάδες). Σε αυτές συμμετείχαν ο τοπικός καθοδηγητής της οργάνωσης, ο τοπικός κομματικός καθοδηγητής και ο τοπικός αρχηγός της σοβιετικής εξουσίας ή ο εισαγγελέας. Οι «τρόικες» είχαν δικαίωμα να εκδώσουν ποινή θανάτου παρακάμπτοντας τη δικαστική διαδικασία. Ο υπόδικος δεν παρίστατο στην απόφαση για τη ζωή του. Οι δίκες αυτές διαρκούσαν το πολύ δέκα λεπτά, ύστερα ακολουθούσε η εκτέλεση. Ο Αφέντης ήθελε στην εξόντωση των «εχθρών του λαού» να παίρνει μέρος όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος. Σε χιλιάδες συγκεντρώσεις πολιτών επευφημούνταν οι ανακοινώσεις για τουφεκισμούς των αντιφρονούντων, καθημερινά οι εφημερίδες δημοσίευαν εκκλήσεις προς τους εργαζομένους να τιμωρήσουν με θάνατο τους «τροτσκιστο-ζινοβιεφικο- -μπουχαρινικούς» εχθρούς.»
Η « λαϊκή δημοκρατία» η μητερούλα Ρωσία του Πατερούλη Στάλιν , η νέα κοινωνία του υπαρκτού σοσιαλισμού ανέτειλε και μαζί της η «ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΙ» κάθε πιθανού διαφωνούντος.
Τα Σταλινικά εγκλήματα ( τα εσωτερικά όντος της Σοβιετίας) πρώτος κατήγγειλε στις 25 Φεβρουαρίου 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο Νικήτα Χρουτσωφ ο νέος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικών Δημοκρατιών σε μια κλειστή συνεδρίαση, μπροστά μόνο σε μέλη του κόμματος. Ήταν η πρώτη παραδοχή εκ μέρους του καθεστώτος ενός ( δηλαδή των εκκαθαρίσεων) εκ του συνόλου των εγκλημάτων της σταλινικής δικτατορίας (δεύτερο σε αριθμό θυμάτων μόνο σε σχέση με την μαοϊκή Κίνα).,
Μολονότι η έκτασι των εγκλημάτων του Στάλιν , είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σήμερα από επιστήμονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για περισσότερα από 20 εκατομμύρια θύματα όπως κατεγράφησαν και στην απόφαση του Συμβούλιο της Ευρώπης που καταδίκασε τα εγκλήματα των Κομμουνιστικών καθεστώτων Αναφέρουμε μερικά για να σχηματισθή η πλέον ολοκληρωμένη άποψι για την « Προσωπικότητα» του Πατερούλη Στάλιν και των έργων’ του.
-Εκτέλεσις δεκάδων χιλιάδων ομήρων και αιχμαλώτων χωρίς δίκη το 1918-1922
-Σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών και εργατών στις βίαιες καταστολές των εξεγέρσεων τους την ίδια περίοδο.
-Εκτόπισις και εξολόθρευσις των Κοζάκων του Ντον το 1920
-Δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1918-1930
-Λιμοκτονία πέντε εκατομμυρίων το 1922
-Η υποχρεωτική κολλεκτιβοποίηση της υπαίθρου και η εξόντωση των διαφωνούντων ιδιοκτητών.
-Η εκτόπιση και Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΙ περίπου 2 εκατομμυρίων κουλάκων (ανεξάρτητων μικροϊδιοκτητών γης) το 1930-32
-Ο εσκεμμένος λοιμός και Η απομόνωσις της Ουκρανίας που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατομμύρια Ουκρανούς
-Η εκκαθάρισις σχεδόν 690.000 ατόμων στις Μεγάλες Εκκαθαρίσεις του 1937-38
-Ο εκτοπισμός εκατομμυρίων Πολωνών, Ουκρανών, Πόντιων Ελλήνων, Αφγανών, Κορεατών, Κινέζων, κατοίκων των Βαλτικών Χωρών, της Μολδαβίας και της Βερασάβιας το 1939-41 και το 1944-45
-Η εκτόπιση και Η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΙ των Γερμανών του Βόλγα το 1941
-Η εκτόπιση και η εγκατάλειψη των Τατάρων της Κριμαίας, των Τσετσένων και των Ινγκουσέτιων το 1943-44
-Και βεβαίως τα Γκούλαγκ. Το 1953 υπήρχαν στα Γκούλαγκ πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, εκ των οποίων το 1,2 αμνηστεύτηκε 3 βδομάδες μετά τον θάνατο του Στάλιν.
Όσοι διανοούμενοι προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτόν τον ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα αίματος εκτοπίστηκαν, εκτελέστηκαν, κλείστηκαν σε ψυχιατρεία και ελάχιστοι τυχεροί εξορίστηκαν στο εξωτερικό (όπου κάποιοι όπως ο Μαρκώφ δολοφονήθηκαν).
Είναι τραγική ΦΑΡΣΟ κωμωδία να συζητάμε σήμερα για προσωπικότητα του Στάλιν και να εφευρίσκουμε φανταστικές αίτιες, παιδαριώδεις συνομωσίες, ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη, ή και σοσιαλιστικά « ιδεώδη» για να αποκρύψουμε, να δικαιολογήσουμε ή να ωραιοποιήσουμε αυτή την λαίλαπα και τα εγκλήματα της.
Ένα διαρκές, τυραννικό, εγκληματικό, ανελέητο κάτεργο που τα θύματα του ισοδυναμούν, αν δεν υπερβαίνουν εκείνα της Σοβιετίας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εν καιρώ ειρήνης και που η Ιστορία κατέγραψε με μια λέξι.
Σταλινισμός.
Στις σελίδες του βιβλίου αυτό (εκδόσεις Νάρκισος) ο σκεπτόμενος αναγνώστης θα διαπιστώσει πόσο προσεκτικά ο Στάλιν ( κατά τον Χίτλερ, μισό κτήνος-μίσος γίγαντας, δηλαδή ένας κτηνώδης γίγαντας) φρόντιζε να καλύπτει με άκρα μυστικότητα τις λεπτομέρειες της ζωής του, εξαφανίζοντας παλιούς συντρόφους, παραποιώντας αρχεία και επιβάλλοντας μια προσωπολατρία γύρω από το άτομό του που ελάχιστες φορές είχε αμφισβητηθεί.
Μετά τον θάνατο του Λένιν (21 Ιανουαρίου 1924) καταφέρνει να παραγκωνίση τους εσωκομματικούς αντιπάλους του και να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Στη συνεχεία μεθοδικά και σταθερά εξόντωσε κάθε του « αντίπαλο» και όλους όσοι τον παρακινούσαν να μετριάσει τη στυγνή δικτατορία του. Κατά την διάρκεια των «εκκαθαρίσεών» του θέσπισε την ποινή του θανάτου ακόμη και για παιδιά κάτω των 12 ετών. Η κόρη του Σβετλάνα, που ζήτησε άσυλο στις ΗΠΑ, κατήγγειλε ότι μαζί με τους εκατομμύρια ανθρώπους που έστειλε στον θάνατο οδήγησε και τη μητέρα της στην αυτοκτονία.
Τώρα ο Στάλιν είναι πια ο απόλυτος άρχων. Ένας στυγνός ανελέητος Αφέντης. Ένας ακατανίκητος τρόμος , ένας φόβος δυνάστης, ένας διαρκής πανικός είναι η ζωή στηναχανη Σοβιετία. Όλοι είναι δυνατόν να φταίνε για όλα και για τίποτα. Ο Στάλιν ( ο ατσαλένιος το παρατσούκλι που του έδωσε η άλλη παναγιότης του πάνθεου των «Αγίων» της κομμουνιστικής «Εκκλησίας» ο Λένιν) Μόνο γνωρίζει ποιος φταίη , ποτέ και γιατί. Η λεγόμενη Νυχτερινή Ζωή είναι εντονότερη από εκείνην της Ημέρας.
« Μετά τα μεσάνυχτα» γράφει ο Ρατζίνσκι, « στους δρόμους της Μόσχας κυκλοφορούν μόνο τα μαύρα αυτοκίνητα της ΝιΚαΒεΝτέ, της μυστικής αστυνομίας. Όλα όσα συνέβαιναν στη Νυχτερινή Ζωή ανήκαν μόνο σ' αυτήν και θεωρούνταν απόρρητα. Αν η σύλληψη γινόταν σε κάποιο κοινοβιακό διαμέρισμα, οι γείτονες, παρά τον θόρυβο, δεν έβγαιναν για κανέναν λόγο από τα δωμάτιά τους, ενώ το πρωί, περιμένοντας στην ουρά για την τουαλέτα, απέφευγαν να κοιτάξουν στα μάτια τους οικείους του εξαφανισμένου στη διάρκεια της νύχτας. Εκείνοι επίσης απέφευγαν να δείξουν τα κλαμένα τους μάτια... Και το σπίτι περίμενε, κατά κανόνα λίγο. Σύντομα εξαφανιζόταν και η οικογένεια... Οι εισαγγελείς έκαναν υπερωρίες και τόσος ήταν ο φόρτος εργασίας που υπέγραφαν λευκά εντάλματα στα οποία οι ανακριτές μπορούσαν να γράψουν όποιο όνομα ήθελαν. Οι φυλακές ήταν υπερπλήρεις, τα κελιά δεν αρκούσαν, ο Αφέντης όμως το έλυσε και αυτό το πρόβλημα. Σε όλα τα μεγάλα παραρτήματα της ΝιΚαΒεΝτέ εφαρμόστηκαν οι «τρόικες» (τριάδες). Σε αυτές συμμετείχαν ο τοπικός καθοδηγητής της οργάνωσης, ο τοπικός κομματικός καθοδηγητής και ο τοπικός αρχηγός της σοβιετικής εξουσίας ή ο εισαγγελέας. Οι «τρόικες» είχαν δικαίωμα να εκδώσουν ποινή θανάτου παρακάμπτοντας τη δικαστική διαδικασία. Ο υπόδικος δεν παρίστατο στην απόφαση για τη ζωή του. Οι δίκες αυτές διαρκούσαν το πολύ δέκα λεπτά, ύστερα ακολουθούσε η εκτέλεση. Ο Αφέντης ήθελε στην εξόντωση των «εχθρών του λαού» να παίρνει μέρος όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος. Σε χιλιάδες συγκεντρώσεις πολιτών επευφημούνταν οι ανακοινώσεις για τουφεκισμούς των αντιφρονούντων, καθημερινά οι εφημερίδες δημοσίευαν εκκλήσεις προς τους εργαζομένους να τιμωρήσουν με θάνατο τους «τροτσκιστο-ζινοβιεφικο- -μπουχαρινικούς» εχθρούς.»
Η « λαϊκή δημοκρατία» η μητερούλα Ρωσία του Πατερούλη Στάλιν , η νέα κοινωνία του υπαρκτού σοσιαλισμού ανέτειλε και μαζί της η «ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΙ» κάθε πιθανού διαφωνούντος.
Τα Σταλινικά εγκλήματα ( τα εσωτερικά όντος της Σοβιετίας) πρώτος κατήγγειλε στις 25 Φεβρουαρίου 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο Νικήτα Χρουτσωφ ο νέος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικών Δημοκρατιών σε μια κλειστή συνεδρίαση, μπροστά μόνο σε μέλη του κόμματος. Ήταν η πρώτη παραδοχή εκ μέρους του καθεστώτος ενός ( δηλαδή των εκκαθαρίσεων) εκ του συνόλου των εγκλημάτων της σταλινικής δικτατορίας (δεύτερο σε αριθμό θυμάτων μόνο σε σχέση με την μαοϊκή Κίνα).,
Μολονότι η έκτασι των εγκλημάτων του Στάλιν , είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σήμερα από επιστήμονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για περισσότερα από 20 εκατομμύρια θύματα όπως κατεγράφησαν και στην απόφαση του Συμβούλιο της Ευρώπης που καταδίκασε τα εγκλήματα των Κομμουνιστικών καθεστώτων Αναφέρουμε μερικά για να σχηματισθή η πλέον ολοκληρωμένη άποψι για την « Προσωπικότητα» του Πατερούλη Στάλιν και των έργων’ του.
-Εκτέλεσις δεκάδων χιλιάδων ομήρων και αιχμαλώτων χωρίς δίκη το 1918-1922
-Σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών και εργατών στις βίαιες καταστολές των εξεγέρσεων τους την ίδια περίοδο.
-Εκτόπισις και εξολόθρευσις των Κοζάκων του Ντον το 1920
-Δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1918-1930
-Λιμοκτονία πέντε εκατομμυρίων το 1922
-Η υποχρεωτική κολλεκτιβοποίηση της υπαίθρου και η εξόντωση των διαφωνούντων ιδιοκτητών.
-Η εκτόπιση και Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΙ περίπου 2 εκατομμυρίων κουλάκων (ανεξάρτητων μικροϊδιοκτητών γης) το 1930-32
-Ο εσκεμμένος λοιμός και Η απομόνωσις της Ουκρανίας που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατομμύρια Ουκρανούς
-Η εκκαθάρισις σχεδόν 690.000 ατόμων στις Μεγάλες Εκκαθαρίσεις του 1937-38
-Ο εκτοπισμός εκατομμυρίων Πολωνών, Ουκρανών, Πόντιων Ελλήνων, Αφγανών, Κορεατών, Κινέζων, κατοίκων των Βαλτικών Χωρών, της Μολδαβίας και της Βερασάβιας το 1939-41 και το 1944-45
-Η εκτόπιση και Η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΙ των Γερμανών του Βόλγα το 1941
-Η εκτόπιση και η εγκατάλειψη των Τατάρων της Κριμαίας, των Τσετσένων και των Ινγκουσέτιων το 1943-44
-Και βεβαίως τα Γκούλαγκ. Το 1953 υπήρχαν στα Γκούλαγκ πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, εκ των οποίων το 1,2 αμνηστεύτηκε 3 βδομάδες μετά τον θάνατο του Στάλιν.
Όσοι διανοούμενοι προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτόν τον ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα αίματος εκτοπίστηκαν, εκτελέστηκαν, κλείστηκαν σε ψυχιατρεία και ελάχιστοι τυχεροί εξορίστηκαν στο εξωτερικό (όπου κάποιοι όπως ο Μαρκώφ δολοφονήθηκαν).
Είναι τραγική ΦΑΡΣΟ κωμωδία να συζητάμε σήμερα για προσωπικότητα του Στάλιν και να εφευρίσκουμε φανταστικές αίτιες, παιδαριώδεις συνομωσίες, ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη, ή και σοσιαλιστικά « ιδεώδη» για να αποκρύψουμε, να δικαιολογήσουμε ή να ωραιοποιήσουμε αυτή την λαίλαπα και τα εγκλήματα της.
Ένα διαρκές, τυραννικό, εγκληματικό, ανελέητο κάτεργο που τα θύματα του ισοδυναμούν, αν δεν υπερβαίνουν εκείνα της Σοβιετίας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εν καιρώ ειρήνης και που η Ιστορία κατέγραψε με μια λέξι.
Σταλινισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου