Δεν έχουμε κανένα κοινό με την Παπαρήγα και το ΚΚΕ. Είναι κατά τη γνώμη μας έτη φωτός… πίσω. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθούμε ότι σε επίπεδο πολιτικής αντιμετώπισης των γεγονότων το ΚΚΕ είναι πολύ μπροστά από τον κ. Αλαβάνο που νομίζει τώρα στα γεράματα ότι θα αναστήσει τον Έλληνα… Τσε Γκεβάρα.
Ο αξιότιμος επικεφαλής του «Μετώπου» αφού απέτυχε παταγωδώς στον ΣΥΡΙΖΑ, κι αφού έφαγε τις σφαλιάρες του, ειδικά μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, αποφάσισε να ξαναγίνει… τζόβενο, να βάλει την κουκούλα και να πολεμήσει το σύστημα. Ανεξάρτητα αν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, στην κυβέρνηση αυτό που τον ενδιαφέρει είναι τελικά το μπάχαλο, χωρίς προτάσεις, θέσεις, διάλογο αλλά με ατάκτως ριγμένες επαναστατικές εκφράσεις που τελικά μόνο καλό κάνουν στην εκάστοτε εξουσία.
Το Δεκέμβρη του 2008 προέτρεπε τον κόσμο που έκαιγε την Αθήνα και ρήμαζε τα μαγαζιά, να συνεχίσουν την επανάστασή τους και να ρίξουν την κυβέρνηση. Τι κατάφερε; Ένα ακηδεμόνευτο αρχικά κίνημα μαθητών και νέων κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας έγινε μπουλούκι από δήθεν αντιεξουσιαστές και αλλοδαπούς που άρπαζαν και έκαιγαν ότι έβρισκαν μπροστά τους; Έτσι, ο κ. Αλαβάνος και η παρέα του κατάφεραν να τρομάξουν τον κόσμο, να φοβίζουν τον νοικοκύρη ο οποίος έκανε μήνες να ξανακατέβει για διαδήλωση στο κέντρο.
Μέσα σ’ αυτόν τον επαναστατικό οίστρο, σαν 15χρονο παιδάκι, βρέθηκε κι αυτές τις ημέρες το «Μέτωπο» χωρίς… κεφάλι και μυαλό του κ. Αλαβάνου. Την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ διέβλεπε προβοκάτσια ώστε οι κυβερνητικές αστυνομικές δυνάμεις να καταστείλουν κάθε εκδήλωση οργής, ο κ. Αλαβάνος ονειρευόταν πλατείες Ταχρίρ.
Το σύνθημά του ήταν «Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ, η Αθήνα έχει την Πλατεία του Συντάγματος». Μια αιγυπτιακή μεθόδευση που τελικά έδιωξε τον Μουμπάρακ και έφερε τους αχυρανθρώπους του στην εξουσία, να πάρει ελληνικό χρώμα ώστε και η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου να έχει το άλλοθι της καταστολής. Αλλά και ο κόσμος, οι νέοι, οι μισθωτοί, οι γέροι συνταξιούχοι και οι γυναίκες που διαδήλωσαν κατά της κυβερνητικής πολιτικής φωνάζοντας ότι θέλουν αξιοπρεπή ζωή κι όχι φτώχεια, έπρεπε να φοβηθούν από τις επαναστατικές γυμναστικές του κ. Αλαβάνου. Πλατεία Ταχρίρ τόσες εβδομάδες σημαίνει εκτός από έκφραση λαϊκής οργής και θάνατοι, ξύλο, συλλήψεις. Το ίδιο και η Λιβύη. Τι θέλει λοιπόν ο κ. Αλαβάνος; Να πάρουν τα όπλα και να αρχίσουν να πυροβολούν προς τη Βουλή; Ή μήπως ήθελαν μια μόνιμη εγκατάσταση στην πλατεία Συντάγματος προκειμένου να κάνουν το κομμάτι τους και το πολιτικό τους παιχνίδι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ; Έτσι πιστεύουν άραγε ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση και θα κερδίσουν ψήφους ή μήπως ανοίγουν την κερκόπορτα για ανάλγητη καταστολή;
Αυτός που πλήττεται άμεσα από την κυβερνητική πολιτική σιγά – σιγά ξυπνάει, στους χώρους δουλειάς του, στους δρόμους, στις διαδηλώσεις. Δε χρειάζεται γιαλατζί επαναστάτες σε ηλικία σύνταξης και μάλιστα με ταυτότητα αστού. Δε χρειάζεται πλατείες Ταχρίρ διότι εδώ δεν είναι Αιγύπτος. Αυτό που χρειάζεται είναι να μη φοβάται να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει. Να μη φοβάται να πει ότι ο κ. Παπανδρέου τον εξαπάτησε. Να μπορεί να πάει στην πλατεία Συντάγματος χωρίς κηδεμόνες να φωνάξει κατά της κυβέρνησης μέχρι ότου η κάλπη δώσει τη λύση. Προβοκάτσιες σαν και αυτές του «Μετώπου» δεν περνάνε πλέον.
Συμφωνούμε να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος η κυβέρνηση που ξεριζώνει το κοινωνικό κράτος. Όχι όμως στη θέση αυτού του συστήματος να στηθεί ένα σκηνικό φόβου που διώχνει παρά ενώνει τον κόσμο στην πλατεία. Εκεί που πρέπει να είναι, όχι όμως, επειδή το λέει ο κ. Αλαβάνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου